Bir gün bir Kızılderili ve beyaz arkadaşı Newyork şehrinin merkezinde yürüyordu.O sırada öğle tatili vaktiydi ve caddeler insanlarla doluydu. Sürücüler kornalarını çalıyorlar, taksi şoförleri müşteri bulmak için köşelerde bağrışıyorlar, sirenler çalıyordu…
Kısacası, şehrin gürültüsü kulağı sağır edecek derecede fazlaydı. Birden, Kızılderili durdu ve “Bir cırcır böceğinin sesini duyuyorum “ dedi.
Arkadaşı “Ne çıldırmış olmalısın. Bu gürültüde cırcır böceğini duymanın imkanı yok “ diye karşı çıktı. “Eminim” diye ısrar etti Kızılderili. “Bir cırcır böceği duydum.”
Kızılderili bir müddet dikkatle dinledi ve caddenin karşı tarafına geçip büyükçe bir çimento fabrikasına doğru yürüdü. Fabrikanın bahçesinde öbek öbek birkaç çalılık vardı. Çalılıklara baktı. Gerçekten de dalların altında küçük bir cırcır böceği vardı. “İnanılmaz!” dedi arkadaşı. “sende insanüstü kulaklar var galiba.” “Hayır” diye cevapladı Kızılderili. “Benim kulaklarım seninkilerden farklı değil.
Bütün mesele dinlediğin şeye bağlı.” “Bu mümkün değil!” dedi arkadaşı. “Ben bu gürültüde asla bir cırcır böceğini duyamam.” “Mümkün “ karşılığını verdi. “neyin senin için önem taşıdığına bağlı bu. Dur sana göstereyim.” Elini cebine sokup birkaç maden para çıkardı ve onları yuvarlanacak şekilde kaldırımda yere attı. Kulaklarında hale kalabalık bir caddenin gürültüsü yankılanırken, 8-10 metre mesafe içindeki bütün kafaların dönüp kaldırımda çınlayan paranın kendilerine ait olup olmadığına baktığını gördüler.